21
RADULPHUS DE LONGO CAMPO, In Anticlaudianum Alani commentum, ed. JAN SULOWSKI, 1972, p. 44.
22
A. J. MINNIS-A. B. SCOTT, Medieval Literary theory, cit., p. 120.
23
Vid. últimamente, M.ª ASUNCIÓN LÓPEZ VARELA, «La metáfora del viaje como estructura narrativa básica», cap. del Manual de Literatura Comparada y Estudios Culturales, en Liceus: el Portal de las Humanidades (21 pp., 2004).
24
A partir de dos pasajes del poema podemos suponer que el protagonista es un hombre de Edad Media, aún no mayor: «[...] nodosa meretur / nondum ruga coli, nondum veneranda senecte / albet olore coma»
(JOHANNES DE HAUVILLA, Architrenius, ed. cit., I, vv. 85-87); «Iam lacrime deterge lutum, limoque remoto. / Post tenebras admitte iubar, rorancia mores/ubera nutricis senio lactandus hanelas, / annosusque puer nec pectore canus ut annis, / imberbique senex animo, iam debita menti / canicies aderit et maturabitur intus, / ne viridis putrescat homo, dabiturque petenti / dulce, quod ad saciem siciens delibet alumpnus, / quo puer ex animo sordensque infancia cedat»
(Ibid., IX, vv. 233-241).
De hecho, hacia el final del poema, en el libro IX: Natura se dirige a Architrenius para responder a sus imprecaciones y le dirige palabras duras en las que le reprocha su ingratitud e inmadurez: vid. en la nota anterior IX, vv. 233-241.
25
De hecho, hacia el final del poema, en el libro IX, Natura se dirige a Architrenius para responder a sus imprecaciones y le dirige palabras duras en las que le reprocha su ingratitud e inmadurez: vid. en la nota anterior IX, vv. 233-241.
26
Vid. n. 12.
27
JOHANNES DE HAUVILLA, Architrenius, ed. cit., I, vv. 1-5: «Velificatur Athos, dubio mare ponte ligatur, / remus arat colles, pedibus substernitur unda, / puppe meatur humus, pelagi Thetis exuit usum, / Salmoneus fulmen iaculatur, Dedalus alas / induit»
.
28
JOHANNES DE HAUVILLA, Architrenius, ed. cit., I, vv. 5-6: «Ingenii furor instat et invia preceps / rumpit et artificio cedit natura labori»
.
29
Ibid., p. 254, n. 1.
30
JOHANNES DE HAUVILLA, Architrenius, ed. cit., I, vv. 51-52: «Sufficiet, populo si suffecisse togato / Hic poterit nostre tenuis succentus avene»
.