Selecciona una palabra y presiona la tecla d para obtener su definición.
 

31

Ibid., I, v. 53: «In Cresi ne sudet opes privatus Amiclas!».

 

32

Así lo afirma WETHERBEE, Architrenius, p. 255, n. 4.

 

33

Idem, Architrenius, I, vv. 59-64: «Non ago precipites sopire leonibus iras / pectine vel rigidos mores mollire ferarum. / Hoc precor, hoc satis est, si nostra hec arida plebis / aure sono tenui ieiunia solvat harundo. / Incola mergus aque madidis ne provocet alis / surgentes aquilas lambentibus ethera pennis!».

 

34

Idem, Architrenius, I, vv. 54-56: «Contentum proprio faciunt me tuta facultas / angustique lares, modico me posse potentem / metior ad multum».

 

35

Idem, Architrenius, I, vv. 77-80: «Sustineas quod me dederint hec tempora nec, si / videris auctorem precio leviore libellum / argue nec, si quem meruit, deperdat honorem».

 

36

Dionisio de Halicarnaso, Estrabón y Galeno nos ofrecen noticias y referencias negativas del censor de Homero. Asimismo Vitrubio en el prólogo del libro VII de su De architectura nos ofrece una anécdota de la suerte final que corrió Zoilo en Alejandría, suerte nefasta debida a su imperdonable orgullo: «Insequentibus annis a Macedonia Zoilus, qui adoptavit cognomen, ut Homeromastix vocitaretur, Alexandriam venit suaque scripta contra Iliadem et Odyssean comparata regi recitavit. Ptolomaeus vero, cum animadvertisset poetarum parentem philologiaeque omnis ducem absentem vexari et, cuius ab cunctis gentibus scripta suspicerentur, ab eo vituperari, indignans nullum ei dedit responsum. Zoilus autem, cum diutius in regno fuisset, inopia pressus summisit ad regem postulans, ut aliquid sibi tribueretur. 9. Rex vero respondisse dicitur Homerum, qui ante annos mille decessisset, aevo perpetuo multa milia hominum pascere, item debere, qui meliore ingenio se profiteretur, non modo unum sed etiam plures alere posse. Et ad summam mors eius ut parricidii damnati varie memoratur. Alii enim scripserunt a Philadelpho esse in crucem fixum, nonnulli Chii lapides esse coniectos, alii Zmyrnae vivum in pyram coniectum. Quorum utrum ei acciderit, merenti digna constitit poena; non enim aliter videtur promereri, qui citat eos, quorum responsum, quid senserint scribentes, non potest coram indicari».

 

37

JOHANNES DE HAUVILLA, Architrenius, ed. cit., I, vv. 98-99: «Siste gradus solitos, odio tibi vapulo, libro / parce, nec auctoris in opus factura redundet». El editor comenta a propósito de la mención de Zoilo que Johannes la conocería probablemente a partir del pasaje de Vitrubio ya citado; sin embargo, la mención de Alejandro no tiene lugar en dicho pasaje sino en una glosa al mismo (p. 255, n. 9).

 

38

ALANUS DE LILLE, Anticlaudianus, ed. R. BOSSUAT, Paris, 1955, prólogo, 17-20, ed. Bossuat: «[...] In hoc tamen nulla uilitate plebescat, nullos reprehensiones morsus sustineat, quod modernorum redolet ruditatem, qui et ingenii preferunt florem et diligentie efferunt dignitatem, cum pigmea humilitas excessui superposita giganteo, altitudine gigantem preveniat et riuus a fonte scaturiens in torrentem multiplicatus excrescat».

 

39

Ibid., 13-17: «Quare ad hoc opus non nauseantis animi fastidio ductos, non indignationis tumore percussus, sed delectatione nouitatis illectus, lector accedat, ut, quamvis liber uernantis eloquii purpuramento non floreat et fulgurantis sentencie sydere non clarescat, tamen in fragilis calami tenuitate mellis possit suauitas inueniri et arescentis riuuli modicitate sitis ariditas temperari».

 

40

Wetherbee define el Architrenius como un resultado de la unión de la alegoría chartreana con la sátira social y afirma que probablemente fue compuesto para desafiar los puntos de vista que Alano de Lille planteó en sus poemas alegóricos en torno a la relación entre el hombre y la Naturaleza (W. WETHERBEE, Platonism and Poetry in the Twelfth Century, Princeton, New Jersey, 1972, p. 242). En la misma línea, P. GODMAN, The Silent Masters: Latin Literature and its Censors in the High Middle Ages, Princeton University Press, 2000, p. 323 afirma que Johannes de Hauvilla concibió el Architrenius en respuesta al tipo de poesía representado por el Anticlaudianus de Alano de Lille. Por otro lado, las reminiscencias entre el Anticlaudianus y el Architrenius no son sólo temáticas sino incluso también textuales, tal como lo mostró P. G. Schmidt quien concretó las deudas de Johannes para con Alano en su edición de Munich 1974, pp. 80-86 (Vid. W.Wetherbee, Architrenius, ed. cit., pp. XXX-XXXI).