Selecciona una palabra y presiona la tecla d para obtener su definición.
 

51

W. WETHERBEE, Platonism and poetry, cit., pp. 242-243.

 

52

Como afirma Wetherbee, Architrenius, cit., p. XI, a pesar de las evidentes deudas del poema para con Alano de Lille o Bernardo Silvestre, no se trata de una trama alegórica filosófica o religiosa ya que el rasgo esencial del poema deriva de la crítica social que rezuman sus versos.

 

53

Vid. n. 45.

 

54

JOHANNES DE HAUVILLA, Architrenius, ed. cit., I, vv. 320-330: «Quid faciam novi: profugo Natura per orbem / est quaerenda michi, veniam, quacumque remotos / abscondat secreta lares, odiique latentes / eliciam causas et rupti forsan Amoris / restituam nodos, adero: pacemque dolorum / compassiva feret et subsidiosa roganti / indulgebit opem, flecti pacietur, hanelas / Harriet aure preces et mentis verba medullis/blanditiva bibet, lacrimisque pluentibus Udas / siccabit mansueta genas, ad vota parentem / filius inducet».

 

55

Idem, Architrenius, I, vv. 85-86: «[...] Nodosa meretur/, ruga coli, nondum veneranda senecte / albet olore coma».

 

56

Estamos de acuerdo con P. Godman, The Silent Masters, cit., p. 323 en su caracterización de Architrenius como antihéroe. Por otro lado, la exagerada tendencia al llanto que justifica, por otro lado, el nombre del personaje, la fundamenta Godman en una especie de teología de las lágrimas que se desarrolló en la tradición patrística y medieval, una exaltación del lloro: en sí mismo, éste no es ridículo, lo que resulta risible en este caso es el exceso.

 

57

Un ejemplo ilustrativo de las reacciones de Architrenius ante la viciosa realidad que se abre a sus ojos es II, vv. 476-480: «O deus, humanis circumspice, frena palato / pone modumque cibo, mundum Lascivia maior / exeat, haut alio dispenset Copia Cornu. / Parcius effusam tractet Moderancia mensam / admissusque pati venter doceatur habenam».

 

58

W. WETHERBEE, Architrenius, II, vv. 219-224: «Exceptis excepta viris, non Baccidis olle, / non Codri sperata case, convivia rerum / delicat et numquam mense popularis ad usus / degenerat, nullique toge partitur honorem, / quem proprium pretexta rapit, / sublimis ad aulas / convolat et sese raro committit Amicle».

 

59

Idem, Architrenius, II, vv. 248-252: «O furor inque nefas egressa licencia mense / prodigiumque gule! Labor est in prandia quamvis / flectere naturam, mollis fit cena metallum, / ingenitusque rigor epuli peregrinat in usus, / principibusque cibum mentiri cogitar aurum».

 

60

Idem, Architrenius, II, vv. 335-349: «gula, quas Natura creavit, / delicias tormenta facit, sumptusque minores / pauperis absolvit: heu numquam sobria, numquam / nacta modum, recipit ieiuna et plena flagellum. / Ha gula, que mundum penitus scrutatur et usus / torquet in illicitos Terre predulcia matris / pignora, que gremio defovit blandius, ipsis / egregio factura deis miracula partu. / Ha gula, que mundum modico concludit in utre, / Omnia detrudens stomachi ferventis in Ethnam / vivendique lares, nature vile sepulcrum / tabificansque rogus et edulis funeris urna. / Ha gula -delicias cuius perferre quis equa / mente potest?- cunctis opibus circumflua mundi, / tot non posse dolet uno concludere ventre».