Selecciona una palabra y presiona la tecla d para obtener su definición.

290.      De dichas columnas y lápidas se hablará más adelante. Algunos deseosos de no desperdiciar nada han querido que Ciudad Rodrigo fuese al principio Mirobriga y luego Augustobriga: Flórez se atiene a lo primero, distinguiéndola empero de otras dos Mirobrigas citadas por Plinio, Tolomeo y Antonino, y excluyendo de ella tres Augustobrigas nombradas por los mismos. Son muchas las lápidas descubiertas en sus alrededores, y dejando aparte varias cuyas copias corren harto adulteradas para atrevernos a adoptarlas sin previo cotejo con el original, publicaremos dos que vimos en el Seminario conciliar esculpidas en pequeños pedestales: Imp. Caes. divi Vespasiani f. Domitiano Aug. Pont. max. Trib. P. imp. II. P. P. cos. VIII desig. VIIII D. D. -Imp. Caes. L. Sept. Severo Pertinaci avo O. M. V. ex A. P. V.

Anterior


291.      Trae Flórez la donación del rey y la confirmación de Alfonso IX en junio de 1191, otorgadas una y otra en la misma ciudad. De ellas se deduce aproximadamente la situación de Caliabria al occidente de Ciudad Rodrigo junto a la presente raya de Portugal.

Anterior


292.      Creóse el obispado de Caliabria a principios del siglo VII después que el reino de los suevos fue incorporado al de los godos, y quizá fue su primer obispo Servus Dei que asistió a los concilios IV y VII de Toledo; Celedonio acudió al VIII en 653, Aloario al de Mérida en 666 y Ervigio al XV de Toledo en 688.

Anterior


293.      Resúmese cuanto hemos referido en la siguiente bula, inédita según creemos, cuya copia se nos dijo que procedía del archivo de Sahagún, puesto que el de la catedral que nos ocupa pereció por completo en la guerra de la Independencia: Alexander episcopus servus servorum Dei venerabili fratri Petro Civitatensi episcopo, etc. Ex litteris charissimi in Xpo. filii nostri Ferdinandi illustris Hispaniarum regis, et venerabilium fratrum nostrorum Compostellani archiepiscopi, Zamorensis et Lucensis episcoporum, necnon etiam episcopi et capituli Salmantine ecclesie, evidenter accepimus, et tu ipse prudenti assertione coram nobis et fratribus nostris proposuisti, qualiter predictus rex volens civitatem ipsam, que satis populuosa est et incursibus sarracenorum exposita, episcopali dignitate gaudere, partes suas efficaciter interposuit, ita quod querela que inter Salmantinam et Civitatensem ecclesiam de jure parrochiali vertebatur per concordiam fuit terminata... Unde ad instantiam et postulationem prefati regis postea predictus archiepiscopus te in episcopum ejusdem eccledie consecravit. Licet autem id absque auctoritate Romanipontificis fieri non debuerit, et propterea factum ipsum deberet omnino cassari, attendentes tamen fervorem devotionis et fidei quam predictus rex circa sacrosanctamRomanam ecclesiam gerit, considerantes etiam quomodo prescripta civitas populata sit et sarracenis opposita fronte resistat ecclesiam ipsam institutionem cathedratis sedis ibi factam et ordinationem tuam ratam habentes, episcopali dignitate communi fratrum nostrorum consilio decoramus, et ut ibi perpetuo episcopalis sedes sit presenti privilegio statuimus, ipsamque ecclesiam cum omnibus terminis quos nunc habet sub beati Petri et nostra protectione suscipimus... In quibus (bonis), hec propiis duximus exprimenda vocabulis: Feneyosa cum terminis suis. Scam. Mariam de Luminares cum terminis suis, Sepulvegam cum terminis suis et cum omni jure tam ad regem quam ad civitatem ipsam pertinente, ex donatione predicti regis tertiam portatici, tertiam partem de quintis, tertiam partem monete et tertiam partem omnium hereditatum et reddituum in civitate et in omnibus terminis ejus ad regem spectantium, medietatem vadi quod est sub ponte, et medietatem montis de Creta, monasterium Sce. Marie Charitatis, monasterium Sce. Agate, monasterium de Helteios, monasterium Sci. Martini de Castaneto, monasterium de Turre Aguilari, monasterium de Peraria et ceteras ecclesias.... VIII Kls. junii. Incarnationis dominice anno MCLXXV.

Anterior


294.      Destruido como acabamos de decir el archivo de aquella catedral, nos hallamos sin mas guía para formar su episcopologio que la de Gil González Dávila cuyos anacronismos y contradicciones rayan en increíbles y sin más medios de rectificarlas que las escasas indicaciones que acerca de sus prelados hemos podido recoger en historias y documentos. Tal como sea lo presentamos en la forma acostumbrada. -Domingo es el primero que hallamos nombrado en la donación real de 1171; Gil González dice que le precedió un fray Pedro benedictino por el año de 1165 el cual renunciada la mitra vivió hasta 1184. -Pedro, que Dávila apellida Pedro Ponce, y a quien se dirigió la bula de 1175. -Martín, mencionado por Alfonso IX en 1191 y cuya memoria llega al 1210; Dávila intercala un Antón hasta el 1190. -Lombardo, de 1213 a 1224. -Bernardo, según Dávila que en el encabezamiento del capítulo lo llama Leonardo I. -Miguel, de 1232 a 1240. -Pedro, existente según Dávila en 125 4 en que florecía ya su sucesor. Leonardo, de 1253 al 58 confirma los privilegios de Alfonso X; de 1259 a 60 vacó la silla. -Domingo Martín, de 1261 al 72 conforme dichas confirmaciones. -Pedro, de 1273 a 82 al tenor de las mismas. -Antón, según Dávila, en 1208. -Alfonso, asistió al concilio tenido en Salamanca acerca de los Templarios en 1310, cuya fecha equivoca absurdamente Dávila, y en 1305 hizo trasladar los restos de su madre a San Esteban de Zamora (véase el tomo Zamora). -Juan, según el epitafio que cita Dávila murió en 1332. -Alfonso de Robles, según dato análogo, murió en 1346. -Alfonso, existía en 1358. -Fernando, en 1382. -Juan, en 1385. -Jerónimo en 1396. -Gonzalo, en 1403. -Alfonso Manuel, en 1428; Dávila, cuyos son todos estos asertos, dice que en su epitafio constaba aquella fecha con expresión de la era 1466, siendo así que en 1383 había cesado ya para siempre dicho cómputo. -Pedro Díaz, cuya resurrección por intercesión de san Francisco, cuenta Dávila sin expresar el año, aunque la tabla que recuerda en la catedral este prodigio, como diremos más adelante, lo refiere al 1343. -Alfonso, en 1436. -Fray Francisco dominico, en 1440. -Fray Alfonso de Palenzuela, franciscano, predicador de Juan II y confesor de su esposa doña Isabel, trasladado a Oviedo en 1470. -Don Alfonso de Paladinas, murió en Roma en 1485. -Don Diego de Muros, antes obispo de Túy, distinto del famoso prelado de su nombre que lo fue de Oviedo, murió en 1491. -Don Juan Ortega, en 1495.-Don Diego de Peralta, hasta después de 1500, -Don Valeriano Ordóñez de Villaquirán, trasladado en 1508 a Oviedo. -Don Francisco de bobadilla, trasladado en 1511 a Salamanca. -Fray Francisco Ruiz, franciscano, promovido a Ávila en 1514. -Don Juan Tavera, promovido a Osma y a Santiago en 1524; dale Gil González por sucesor a don Luis Marliano, pero le excluye Flórez (tomo XXIII), demostrando que por aquellos años era obispo de Túy. -Don Pedro Portocarrero, m. electo arzobispo de Granada en 1525. -Don Gonzalo Maldonado, promovido a Tarragona, m. en 1530. -Don Pedro Manrique, 1535. -Don Pedro Pacheco, trasl. en 1539 a Pamplona y después cardenal. -Don Antonio Ramírez de Haro, antes obispo de Orense, trasl. hacia 1542 a Calahorra y luego a Segovia-Don Francisco de Navarra. -Don Juan de Acebes. m. en 1549. -Don Pedro Ponce de León, hasta 1559. -Don Diego de Covarrubias, trasl. en 1564 a Segovia. -Don Diego de Simancas, trasl. a Badajoz hacia 1570 y luego a Zamora. -Don Andrés Pérez.-Don Pedro de Guevara, hasta 1585. -Don Bernardo de Rojas y Sandoval, trasl. a Pamplona en 1588. -Don Pedro Maldonado: otro catálogo le coloca después de los dos siguientes. -Don Martín de Salvatierra, m. en 1604. -Fray Pedro Ponce de León dominico, trasl. a Zamora en 1600. -Don Juan de la Cruz, m. antes de recibir las bulas-Don Antonio Idiáquez. trasl. a Segovia en 1613. -Don Jerónimo Ruiz de Camargo. -Don Martín Portocarrero, hasta 1622.-Don Agustín Antolínez, promovido a Santiago en 1624. -Don Juan de la Torre y Ayala, hasta 1627. -Don Francisco Alarcón, trasl. a Salamanca en 1646. -Don Diego Pérez Delgado, pasó a Salamanca en 1655. -Don Diego de Tejada, trasl. a Pamplona en 1658. -Don Diego Riquelme, trasl. a Oviedo en 1662. -Don Antonio Castañón, trasl. a Zamora en 1666. -Fray Miguel de Cárdenas, hasta 1670. -Fray Alonso Bernardo de los Ríos, promovido a Granada en 1676. -Don Juan de Andaya Sotomayor, hasta 1678. -Don Sebastián Catalán. hasta 1686. -Fray José González, trasl. a Plasencia en 1693. -Fray Francisco Manuel de Zúñiga, hasta 1706. -Don José Santos, hasta 1715. -Fray Gregorio Téllez, renunció la mitra y no admitió la de Santiago en 1737. -Don Clemente Comenge, m. en 1747. -Don Pedro Gómez de la Torre, trasl. a Plasencia en 1756. -Don José Francisco de Biguezal, m. en 1762. -Don Cayetano Quadrillero, trasladado a León en 1777. -Don Agustín de Alvarado, m. en 1781. -Don Alonso de Molina, m. en 1784. -Fray Benito Uría y Valdés, m. en 1810. -Don Pedro Manuel Ramírez de la Piscina, m. en 1835. -Don Pedro Alcántara Jiménez premostratense, último obispo de la sede suprimida por el concordato. Desde 1867 hasta el año presente, ha sido dada en administración apostólica al obispo de Salamanca.

Anterior


295.      Aunque las noticias particulares de Zamora nos indican que sus vecinos se declararon a favor del rey contra aquel movimiento, induce a sospechar en ellos alguna disposición a secundarlo el siguiente pasaje de la Crónica General: �E el rey don Fernando tomando exempro de la cibdad de Salamanca e de su puebro, por menguar la lozanía de Zamora tomó él ende el cuerpo del rey don Ramiro que yacie hi enterrado e llevó'l dende a Astorga e enterró'l en la igresia catedral... Empós esto en Salamanca e en Zamora levantóse otrosí contienda sobre la puebra que dicen Cibdad Rodrigo.� Esta traslación de los restos de Ramiro II afirman don Rodrigo y don Lucas que se hizo, no desde Zamora, sino desde el monasterio de Destriana en la Valduerna, siendo lo más notable que ni en Zamora hay memoria de haber poseído jamás la tumba del vencedor de Simancas, ni en Astorga la hay de su actual posesión, a no ser que se le atribuya aquella Urna antigua de apócrifo epitafio que ni Morales en su Viaje Santo ni Flórez supieron a qué rey adjudicar (V. nuestro tomo de León, cap. de Astorga.) Iniciando pues una cuestión no dilucidada ni aun advertida que sepamos por historiadores antiguos ni modernos, preguntaremos, ya que se nos brinda la ocasión: �dónde tuvo el rey Ramiro su primera sepultura, en el monasterio de San Salvador de León, en Destriana o en Zamora? �dónde yace actualmente. en el panteón de San Isidoro o en Astorga?

Anterior


296.      A la referida jornada alude sin duda el cronicón de Cardeña cuando dice de Fernando II que venció al Miramamolín en Ciudad Rodrigo.

Anterior


297.      De esta refiere don Pedro de Portugal en su Nobiliario, como ya indicamos en el tomo de León, que la mató su marido creyéndola infiel por la maldad de una doncella que se disfrazaba para sus galanteos con los trajes de su ama; pero Flórez reputa dicha relación por una de las fábulas romancescas en que abunda aquel libro.

Anterior


298.      Conservan con leve alteración el nombre de este sitio los pueblos de Gallegos de Argañán y Alberguería de Argañán.

Anterior


299.      VIII idus februarii, dice el cronicón de Coímbra,.mortuus fuit magister dom. Lupus in Civitate Roderico era MCCXXXVI. Eodem die mortuus fuit Nunus Fafiz cum eo.

Anterior