Contos por palabras [Fragmento]

Agustín Fernández Paz

-...

Boas noites, don Pedro. Perdoe que o moleste a estas horas, pero é para dicirlle que hoxe pasei todo o día facéndolles as entrevistas aos candidatos que se presentaron para o posto de representante. Mañá a primeira hora heille mandar por mensaxeiros un informe co resumo de todas elas.

-...

-Aínda houbo ben deles. Presentáronse doce. Só hai uns minutos que acabei co último.

-...

-Pois se quere que llo adiante xa, na miña opinión hai un candidato que merece o posto moi por riba dos outros. Paréceme que encaixa á perfección co que necesitamos.

-...

-Si, xa me alegrei eu tamén. Neste oficio non é nada doado atopar as persoas idóneas.

-...

-É que algún problema si que hai. Por iso o chamaba, para lle consultar.

-...

-Verá, non sei como dicirlle. Pero é que me atopei un pouco estraño mentres falaba co derradeiro candidato.

-...

-Mire, a cousa xa non empezou dun xeito normal. Díxenlle por teléfono que o recibiría ás catro, e el insistiu en que o pasase para o final, para as oito, cando xa vai vencido o día.

-...

-Si, xa sei que iso non ten nada de raro. Mesmo podería ser que teña agora outro emprego e non quixese faltar unha tarde a el.

-...

-Pero é que logo, xa no despacho, pediume que pechase as persianas, que lle molestaba a pouca luz que entraba. E abofé que debe ser certo que lle molesta, porque estaba pálido, dispensando, coma calquera dos nosos clientes.

-...

-Claro que hai de todo entre os nosos clientes, don Pedro! É que non me expliquei ben. Referíame aos pobres finados, aos que ocupan os nosos ataúdes.

-...

-Ai, amable si que era, e máis ben. Notábaselle que vén de boa xente. Mesmo me falou dun conde que houbera na súa familia, ou algo así.

-...

-Non, que va! El dicía que o soldo era cousa secundaria. Que estaba disposto a cobrar algo menos, coa condición de que lle deixásemos pasar as noites no almacén noso. Que seica está afeito a durmir en sitios así.

-...

-E logo por que me pregunta pola roupa, don Pedro? Pois mire, viña todo de negro, agás o forro da capa, que era vermello. Porque lle traía unha capa, sabe, desas tan elegantes que aínda levan algúns deses personaxes que saen nas revistas.

-...

-Siii! Pero, como sabe todo iso, don Pedro? Xusto como vostede di! Tiña dous dentes algo máis longos, que ben se lle vían cando sorría. Xa me chamaron a min a atención, non vaia pensar.

-...

-Acento estranxeiro? Pois agora que o di... Falaba ben a nosa lingua, pero é verdade que tiña un aquel... Díxome que pasara unha longa tempada en... xa non me lembro ben. Un país deses que andan agora tan revoltos, co da perestroika. Checoslovaquia ou Romanía... A miña memoria non ten remedio, xa sabe que para isto dos nomes son un desastre.

-...

-Si, anda polo almacén. Díxome que quería ver os ataúdes que fabricabamos. Eu, por min, a verdade é que xa apalabraba hoxe o emprego con el.

-...

-Non me chame esas cousas, don Pedro! Eu xa sei que moi listo non son, pero tampouco non é para que se poña así comigo.

-...

-Un vampiro!! E di que atacan pola noite? Que cravan os dentes na garganta e logo zugan o sangue da vítima? Por iso miraba tanto para o meu pescozo, que ata mo gabou!

-...

-Don Pedro! Que se foi a luz! Non vexo nada... Segue vostede aí, don Pedro?... Están abrindo a porta! Hai unha sombra, agora vexo o vermello da capa!... Don Pedr...!!

-...

-CLICK.