Cos pés no aire [Fragmento]

Agustín Fernández Paz

Unha tarde, mentres traballaba na oficina, Daniel ergueu a cabeza e mirou ó seu redor. Viu os compañeiros, os papeis que inundaban a súa mesa, os andeis ateigados de carpetas, os edificios que se adiviñaban a través da fiestra... Notou que o invadía unha onda de tristeza e, de repente, atopouse expresando con palabras a molesta sensación que o acompañaba dende había varias semanas: oficio gris, compañeiros grises, existencia gris. Sen saber cómo, todas as cousas que o rodeaban foran baleirándose de cor. Descubría agora que o seu era un mundo tedioso e triste.

Este pensamento asaltouno con tal violencia que se ergueu apresurado da cadeira, entre as olladas de estrañeza da outra xente, e foi correndo a pecharse nos lavabos. Unha vez dentro, mollou a cabeza con auga fría e apoiouse contra a parede. Cerrou os ollos e deixouse levar pola idea obsesiva que nese momento o dominaba: traballo, traballo, semellaba coma se o traballo ocupase todas as horas da súa vida. ¿Canto tempo había que non ía ó cine, canto que non escoitaba música? ¿Lembraba acaso a última vez que andara sen rumbo polas rúas, só polo gusto de camiñar? ¿Que fora daquel pracer de ver pasar as nubes, xogando a adiviñar as formas que tomaban? ¿Cando comezara a tinguirse de gris a súa vida?

«O tempo escápaseme coma a area entre os dedos», pensou con tristeza. Tiña a sensación de que xa non era dono das súas horas, de que algún estraño poder controlaba agora a súa existencia. Mirou para o seu traxe, tamén gris, que mercara había meses para non desentoar entre os compañeiros, e sentiu un súbito desexo de fuxir. Pero el nunca faltara ó traballo, mesmo nin cando se sentira enfermo. ¿Que diría agora o seu xefe?

Como as ansias de escapar eran irresistibles, decidiu deixarse levar por aquel impulso poderoso. Ante o xefe, pretextou unha súbita e insoportable dor de cabeza, que o obrigaba a marchar para a súa casa. Logo recolleu apresuradamente as súas cousas, aguantando as olladas de censura que lle dirixían os outros, e fuxiu escaleiras abaixo.

Unha vez fóra, botou a a andar ás alancadas. Só moderou o paso cando se viu lonxe da oficina e se foi esvaendo a opresión que o afogaba por dentro. Agora camiñaba de vagar, sen rumbo fixo, gozando coa sensación de liberdade que sentía, despois de tantas horas enchendo papeis que non lle importaban nada. Ergueu a vista e, por riba dos edificios, ollou un intenso ceo azul. Aquela tarde ía un tempo marabilloso, parecía un regalo do ceo. ¿Como non se decatara antes daquela luz e daquel aire que daban tantas ganas de vivir?