11
«Septem dumtaxat novæ Coloniæ posuerunt initia, quoad Collegii res paulatim Ferdinandus Tellius Gusmanius, qui instituebat, firmaret. Vir fuerat hic militaris, præclaraque gesserat munera, præfectusque Oranum arcem tenuerat: cum secedens, sibi victurus et Deo, quia perituram sobolem natura negarat, facultates suas destinare cœpit in perpetuam successionem meritorum, assentiente coniuge Maria Tellia, et adiuvante collata ex æquo pecunia. Ingressus primum in Collegii instituendi voluntatem hoc modo est. Anno ante hunc decimo, cum ex Abulensi Collegio (namque in Abulæ Diœcesi est Arevalum) Antonius Larius cum Socio ad Evangelica ministeria accessisset, quæsivit ex eo, quem verum et prudentem Dei præconem cognorat, quando hæredem Deus non dederat, quonam modo de facultatibus recte suis posset consulere ad Dei gloriam animæque suæ salutem? isque ei cum alia Christianæ pietatis opera, tum religiosas aliquot familias, ex quibus quam vellet accerseret, nominavit, nulla nostræ facta mentione. Quarum in rerum delectu dum, et ipse per sese Ferdinandus, et per alios multum Deo supplicat, ultro in Societatis cogitationem venit; laudansque Antonii modestiam, qui erat præteriisset, institit eundem fatigare, ut plenius, quid illi institutorum, quid munerum esset, quid condendo opus foret Collegio sibi expromeret. Neque id cognovit avidius, quam probavit impensius. Ultro curam in Collegii institutionem fixit, permansitque in ea procuratione multos annos cum singulari plane constantia. Haud frustra multi credidere pæcipuo Beati Ignatii patrocinio factum, ut cum celebriora multo loca repudiasset Societas, Arevali sedera poneret. Narrabant enim Ignatium ibi adolescentiam peregisse a Parente tra ditum Ioanni Velascio, Regum Catholicorum Ferdinandi et Elisabethæ Quæstori, qui amicitiæ causa, cum suis careret, unum liberorum, quem apud se æducaret, a Beltramo Loiola poposcerat. Ipse igitur Ignatins, tanquam veteris referre hospitii gratiam vellet, Collegium Arevalensibus, et ad cæteras utilitates, et ad rectam adolescentum educationem curasse e Cœlo est creditus.
12
Varia historica rerum a Societate gestarum intra Europam, tomo II, fol. 238 r.- Este arsenal de piezas curiosísimas para la historia general de Europa, tiene 369 fojas en folio. Perteneció al Colegio de Alcalá de Henares.
13
Folio 240 r.
14
Véase el núm. 2.
15
Nuestro Padre.
16
La copia existente en el Diario del P. López, ingiere aqui «S.n» -San Ignacio fué canonizado en 1622 y beatificado en 1609. La copia suprime alguna vez el inciso «S.n» con arreglo al original de la Historia del Colegio escrito en 1599.
17
Copia: «de la».
18
El padre de San Ignacio falleció en 23 de Octubre de 1507.
19
El reparo, que hizo el P. Henao á la relación del P. Sacchini, no há lugar en la del P. Láriz que es correctísima.
20
El Contador mayor, en razón de su oficio, solía estar al lado de los Reyes; y donde quiera que estos iban, tenía señalada casa, ó alojamiento. Obtuvo esta dignidad Juan Velázquez en 1495. Desde el año siguiente, en que á buena cuenta fué enviado San Ignacio por sus padres á la casa principalísima de Juan Velázquez, ó (como dijeron los primeros biógrafos del Santo en términos equivalentes) á la Corte de los Reyes Católicos D. Fernando y Doña Isabel, las estancias regias en Arévalo no fueron muchas.